martes, 22 de decembro de 2009

BO NADAL!

Onte Telemadrid decidiu que "La Sexta" non podera emitir mais videos seus porque os emprega para causar danos morais. Supoño que o video da discordia desaparecera en breves da internet, aqui tedes o video que fixeron no Intermedio a raíz desta nova censura.
Feita a puntualización anterior sme queda felicitar a todos os lectores e comentaristas as festas: BO NADAL E FELIZ ANO A TODOS.

Clickar para ver mai grande
P.D: Este blogue permanecera sen actualizar ata a semana do 11 de xaneiro. Se Deus quere volveremos a actividade nesas datas. Mentres tanto: FELICES FESTAS A TODOS!

luns, 21 de decembro de 2009

Así comezou todo

Antes de entrar na cuestión que da nome a anotación dous apuntamentos: primeiro que se confirmou a fusión ou mellor dito absorción de Cuatro por Telecinco, e a segunda dous argos de Carlos Callón desmentindo o estudo da anotación anterior (1, 2).
Agora o que da título a anotación. O decreto do 2007 sobre o usodo galego no ensino vive os seus ultimos días. Porén a campaña contra el comezou moi cedo. En febreiro todolos usuarios do servizo de correo da xunt para o ensino recibimos o seguinte correo (o venres atopeino por casualidade o facer limpeza na devandita conta), que constitue un verdadeiro testemuño de como comezou todo. Reproduzo tal cal coa excepcion do nome e enderezo de correo do interfecto non me vaia caer unha denuncia por violar Deus sabe que.

"----- Mensaxe orixinal -----
De:
Data: Sábado, Febreiro 24, 2007 10:10 pm
Asunto: Política lingüistica

> *ESTA É A NOSA TERRA*
>
> No iban a ser ellos menos. Si los compañeros catalanes y los vascos
> hanllegado tan lejos, ¿por qué no Galicia? La Xunta se ha puesto
> manos a la
> obra para llegar a ser tan discriminatoria con lo español,
> empezando por la
> lengua, como sus amigos autonomistas.
>
> Publica El Mundo que la Xunta de Galicia está amenazando con
> expedientar a
> profesores por escribir en castellano la programación de sus
> asignaturas.
> Se trata de una decisión que queda fuera de la Constitución y del
> artículo314 de la Ley Orgánica 10/95, que prohíbe la discriminación
> por la lengua.
> El propio Estatuto de autonomía de la comunidad especifica en su
> artículotercero que *"los poderes públicos de Galicia garantizarán
> el uso normal y
> oficial de los dos idiomas".*
>
> Sin embargo, y según lo denunciado, no está siendo así, y numerosos
> docentesse están viendo obligados a contratar por su cuenta a
> traductores para poder
> presentar sus programas docentes.
> En cursos anteriores, la Consejería de Educación permitía que el
> resumen de
> contenidos se elaborara indistintamente en esa lengua o en gallego.
> Esto ocurre en una comunidad gobernada por un partido cuyas siglas,
> PSOE,creo que deben ser cambiadas, me da la sensación de que ya
> solo le queda la
> P de "partido" pues:
> S ¿socialista?
> O ¿Obrero?
> E ¿español?
>
> *Hay mucha gente que va por la vida buscando las diferencias que
> tiene con
> los demás y no lo que les une*.
>
> La pasión de muchos sedicientes nacionalistas por la lengua raya en lo
> ridículo: las lenguas sirven para que se comuniquen los individuos
> y no para
> trazar fronteras. Si todos entienden el español, ¿qué necesidad
> tienen de
> dedicar horas y esfuerzos económicos a revitalizar lenguas, que ya
> eranmoribundas? ¿Por qué no dedican ese tiempo a estudiar inglés,
> que les será
> mucho más útil? Qui prodest? ¿A quién aprovecha esto? Desde mi
> punto de
> vista, se trata de repetir en Galicia lo que ya se ha hecho en
> Cataluña y en
> el País Vasco*: todo el que no domine la lengua vernácula, que se
> vaya de
> aquí; así tendremos sus puestos de trabajo disponibles para
> nosotros solos,
> que, además, podremos trabajar en el resto de España, sin sonrojarnos
> siquiera.*
>
> Muchos políticos nacionalistas envían a sus hijos a colegios
> privados donde
> aprenden inglés, español, francés y un poquito de alguna lengua
> autonómica*.Los padres con menos recursos tienen que conformarse
> con enviar a sus hijos
> a colegios públicos para ser unilingües en gallego, euskera o
> catalán. Les
> enseñarán a ser analfabetos funcionales para manejarlos mejor en
> las urnas.*
> Tu le dices a un niño, si te presentas de mayor a las oposiciones
> de bombero
> en Galicia y sabes Gallego tendrás preferencia sobre los hijos de ese
> profesor extremeño llamado Paco que le ha dado por pedir el
> traslado a La
> Coruña, además podrás presentarte a las plazas que salgan de
> bombero en
> Almendrelejo pues allí no exigen nada especial…"


venres, 18 de decembro de 2009

O galego ben, grazas. Ben?

Se no seu día publiquei o sesudo artigo de FAES sobre a inexistencia da lingua galega, que foi desmontado por xopau. Hoxe publicito un estudo, esta vez serio de verdade , que afirma todo o contrario do sentir xeral do galeguista medio: o galego non esta en vías de extinción senon que presenta síntomas de recuperación. Eu e os meus coñecidos que estamos repartidos por multiples IES o longo do país e cambiamos de destino case cada ano podemos dicir que o galego esta mal, moi mal: chimpamos de ledicia cando temos 5 galegofalantes nunha clase ou cando os castelánfalantes entenden o galego. Claro que o noso é mera opinión, pois non estivemos en todos os IES do país nen entrevistamos a todos os mozos. Así que cada un saque as súas conclusións.
P.D: Como este é un tema que sempre resulta triste remato cun pouco de humor, unha imaxe tomada de seioque (blogue que recomendo e que esta na lista de ligazóns) sobre a arma definitiva na loita pola independencia.

Clickar para ver mais grande

xoves, 17 de decembro de 2009

O marechal, a tv e o decreto do galego

Actualización variopinta con temas importantes todos. En primeiro lugar o marechal:
- Tal día coma hoxe de 1483 morría decapitado Pardo de Cela, e aínda que como non me canso de repetir de heroe tiña mais ben pouco esa data merece lembrarse. Merece lembrarse porque significa a consolidación do poder da coroa sobre a nobreza, sobre Galiza. A partires de aí resulta paradoxal que Galiza perde todo atisbo de autonomía política o mesmo tempo que por vez primeira conta con institucións propias: As Xuntas do reino. Por iso, porque desde enton todo cambiou e pouco mellorou a cousa é preciso lembrar a data.
- A televisión como analizaba nunha anotación anterior ten unha grande importancia económica e política. As dúas cousas inciden no proceso de fusións ou non iniciado polas grandes cadeas cara o apagón analoxico do 2010. Hoxe tras un monton de ruxe-ruxes confirmaronse (polo menos na internet no momento de escribir esto) as fusións: Antena3+Sexta (1) e Telecinco+Cuatro (e cuxas condicións meten medo 1,2). Co cal xurde unha inevitable pregunta (se se confirman as fusións tal e como se perfilan na rede): Se antes o dominio da dereita mediatica era abrumador en número, agora so queda ela, ergo hai algunha esperanza de que todo o que non é dereita do monte profundo poida transmitir a súa mensaxe?
- O decreto do galego dos tercios segue xerando rumores, todo apunta a que saira no Nadal para minimizar o efecto. Por se acaso difundo un comunicado que me chegou o correo:

" Ante a inminencia de anuncio do contido do decreto que derrogará o 124/2007 e que reducirá as porcentaxes de uso do galego no ensino por baixo do 50% que establecía o aínda vixente, cómpre estarmos atentos para darmos unha resposta colectiva.
É probábel que o decreto saia estes días de vacacións para dificultar as posibilidades de actuación da plataforma Queremos Galego polo que temos que ter axilidade e previsión para darmos unha resposta rápida e visíbel a pesar dos intentos de ocultación destas medidas galegófobas por parte do goberno da Xunta.
Para isto é necesario ter previsto actos para o día seguinte do anuncio do decreto que poderían ser os seguintes:
A nivel nacional: Concentración o mesmo día pola mañá diante de San Caetano.
A nivel comarcal: nas cidades habería que organizar concentracións e actos de protesta, nas vilas poderíanse organizar tamén caravanas de coches.
Esta convocatoria urxente ten a dificuldade de que non é posíbel anunciala cunha data previamente fixada, mais é necesario facer o esforzo de ter sobre aviso a todas as organizacións e persoas integrantes da plataforma das concentracións, e tentar que sexan o máis numerosas posíbeis.
Estes días enviarase outro correo electrónico cun manifesto para lermos en todas as concentracións que se convoquen.
Se a previsión da presentación do novo proxecto de decreto se cumpre, temos tomado a decisión de convocar a folga en todo o ensino o día 21 de xaneiro de 2010. Tomade esta data como posíbel pero non definitiva.

No arquivo que adxuntamos podes ver unha postal de Nadal (a felicitación en cuestión non se carga, tras varios intentos desisto, supoño que a terán nos locais da CIG) para dirixir ao Presidente da Xunta coa intención de que no vindeiro ano do 2010 el tamén QUEIRA GALEGO. Sumádevos a esta campaña pasando por calquera dos locais da CIG"

Que tempos todo son rumores e ningun bo.

martes, 15 de decembro de 2009

Que Deus nos pille confesados!

Se han sobrepasado los límites de la libertad de expresión.
El incidente en sí es grave pero más grave es el video que lo ha motivado.
No cabe duda de que la mayor responsabilidad recae sobre Wyoming como autor intelectual de la agresión.
Hemos llegado a un punto en el que ya no existen adversarios sino enemigos a destruir, debemos hacer algo.
Actuaciones como las de Wyoming siembran la crispación y el enfrentamiento civil. Hay que hacer algo.

Podería seguir co amplo coro que están a montar Intereconomía e Veo (supoño que Popular tv tamén porén agora ademais de non recibir a galega tampouco recibo popular tv). Todo a raíz da agresión que sufriu Herman Tertsch e do video no que El intermedio o ridiculizaba por unha saída de tono. Os dous feitos non teñen nada que ver porén a dereita mediática non so os ligou nunha unión inseparable senon que os converteu en símbolo da brutal persecución que sofre e de como España esta a beira do abismo. Onte mentres vía Veo e como cada cal se mostraba mais indignado ca o anterior non puiden evitar lembrar as editoriais de "El Mundo" ou as columnas de Don Federico nas que saía a relucir o Padre Mariana (único teórico político do XVII que defendía abertamente o tiranicidio) como unica solución para acabar con Zapatero, os insultos continuos que dirixen a todo o que non pensa coma eles desde os supostos informativos e xornais e un longo etc.
Tendo en conta o anterior mais o que pensa e di a señora Rosa Díez que supostamente é a versión moderada dos anteriores so me queda dicir que Deus nos pille confesados como gañen por maioría absoluta.
En fin, para rematar aquí o video da discordia antes de que os cruzados da liberdade de expresión ben entendida o retiren da rede.

luns, 14 de decembro de 2009

A constitución e o federalismo

Mentres medra a opinión de que a Constitución debe ser reformada para acabar cos excesos das autonomías e das linguas que oprimen o castelán (1,2), alguns tentan defendela argumentando que o mal non reside nela senon no uso que se fai dela. Outros ainda soñan cun estado federal. Sorprendeume a claridade dese soño vindo dun membro do PSdG, que sempre di ser unha cousa para acabar sendo Xacobino, e por iso a publicito (aqui no seu contexto orixinal).

" Solución federal

Estariamos na irrealidade si non foramos quen de recoñecer e suliñar os logros en termos de progreso e benestar colectivo derivados da entrada en vigor do actual marco constitucional, tamén no que atinxe á descentralización política do Estado. Tampouco seriamos honestos con nós mesmos si non recoñeceramos os déficits, imprevisións e conflitos abertos dende ese momento por falla (deliberada) de concrecións como, por exemplo, no aspecto financieiro. Todo é perfectible. Pero para que unha sociedade avance en consoancia coas súas normas fundamentais e o seu tempo debemos estar predispostos e preparados para afrontar debates substanciais de xeito maduro evitando, no posible, calquer intento de tensión que sobrepase os límites aceptables en democracia.

Pode parecer inevitable un cercano futuro de palabras grandilocuentes e demagoxia barata servida no almorzo, no xantar e coa cea nas tertulias de radio, nas declaracións partidarias, nos editoriais de prensa ou telexornais, Salsa Rosa ou foros de internet onde o menosprezo ós “cataláns”, “vascos”, “galegos” e ós “españois”, de calquera das dúas xeladoras Españas, sexa a tónica habitual en cadanseu espazo e onde o menor atisbo de racionalidade entre o fogo cruzado de nacionalismos radicalizados, excluíntes e antagónicos coloque na sospeita permanente a quen ouse abrila boca. Debates decimonónicos, rancios...O de sempre, cos de sempre como anunciadores da catástrofe disgregadora.

Esta é a situación que se presenta si o TC resolve como se filtrou: manifesto encorsetamento normativo ante a dinámica de bloqueo político e fracaso, tamén manifesto, no noble intento “pedagóxico” de mudar a cultura política para ir conquerindo a aceptación dunha pluralidade e plurinacionalidade reforzadora e potenciadora dos mecanismos de cooperación multilateral que fose capaz de ir desactivando e invertindo a tendencia ó vitimismo duns nacionalismos que se retroalimentan visceralmente entre sí. En definitiva: síntomas claros de esgotamento no modelo do Estado das Autonomías, tal e como o coñecemos.

Ante o que para min é unha evidencia non hai unha receta única nin unha solución incontestada, pero si desdramatizadora: outros lugares do mundo souberon resolver este tipo de problemática adoptando a solución federal. Decididamente federal. A Historia mostranos como os proxectos maximalistas dos nacionalistas españois, sexa o unificador ou os periféricos, fracasaron. Pero a solución autonomista tampouco parece satisfacer...

O federalismo non é o punto de chegada que resolva o eterno problema do encaixe territorial no seo dunha realidade histórica e xeográfica, pero tremendamente plural como é España, senón un proceso e, ante todo, unha conducta baseada na reordenación e revisión constante dos pactos e dos acordos entre iguais. Tamén na corresponsabilidade. Maior e mellor democracia unindo na aceptación dunha diversidade recoñecida e defendida por todos, aínda sendo asimétrica, e fomentando a efectiva participación cidadá. Difuminando as tradicionais estructuras sustentadas nas vellas xerarquías piramidais para entender as relacións de maneira horizontal, como xa as entende a sociedade cosmopolita do noso tempo: en rede. Desbotando e difuminando conceptos obsoletos, como o de soberanía. Outorgando confianza e mutuo recoñecemento entre poderes locais e central. Sendo máis eficaz, flexible e económicamente sustentable, ou viable...

En resumo: resulta, para min, a fórmula axeitada para articular o funcionamento cotiá nos estados occidentais do SXXI. Na miña opinión é a reforma pendente e necesaria. Non é novidosa, pero ante a tentación recentralizadora e as veleidades independentistas presentarase cedo o momento oportuno para acometela."
 
Claro que os soños, soños son. E alguns en vez de soñar toman nota da realidade e reflictena para tentar cambiala.

E se da realidade falamos, outro ruxe-ruxe sobre o novo decreto do galego. Algun pode que se sorprenda, eu de Feijoo "Señor de las Habichuelas" espero calquera cousa.


venres, 11 de decembro de 2009

Medida para acabar co déficit

Por motivos varios esta semana non podo poñer unha anotación propia, porén aproveito para difundir un artigo tomado do blogue de Anasagasti (aqui no seu contexto orixinal):


" MEDIDA PARA ACABAR CON EL DÉFICIT

Esta asociación de inspectores ha presentado un plan para recaudar 100.000 millones de Euros en 3 años, mediante un plan especial de la agencia tributaria, y lo más interesante CON UN COSTE PRESUPUESTARIO CERO. Las medidas que se proponen es el aumento de la paupérrima plantilla de la agencia tributaria, una mejora de los procedimientos, mejora de los programas informáticos y reformas legales que doten a los agentes de la AEAT de los recursos legales necesarios.
El coste de este plan se cifra en un 5% de lo recaudado. Esto permitiría que España se pusiera al mismo nivel de fraude fiscal que el resto de países del entorno ya que el fraude fiscal actual se cifra en torno al 23 % del PIB, una cifra de vergüenza.
La población Española en general está harta de ver cómo mientras la clase media "frita" a tributos, y procedimientos de inspección, aparecen en las noticias escándalos de corrupción y como las personas con más recursos son los que menos pagan (en clara referencia a las SICAV). Como hemos visto todos, el gobierno tratando de reducir el déficit ha aumentado los impuestos, intentando recaudar unos 10.000-11.000 millones de Euros más.
Desconozco el motivo por el cual (aunque me lo imagino) los gobernantes tienen miedo, de meter mano a esa bolsa de fraude fiscal y máxime sabiendo que con ello se reduciría buena parte del déficit. Es cierto que con la situación actual de recesión económica, si no existiera toda esa bolsa de economía sumergida estaríamos enfrente de una revuelta social.
Recientemente ha salido otro estudio, que indica que si España se pusiera al nivel de la media de la UE, en economía sumergida, se crearía 2,5 millones de puestos de trabajo, que en el contexto actual no creo que fueran mal recibidos en las listas del paro ni en el presupuesto de la seguridad social.
Ustedes tienen la oportunidad de terminar con esto, si no puede ser mediante la corrección en el presupuesto, y la oferta de empleo público de la AEAT, es mediante la iniciativa de una ley que recoja lo dispuesto en este plan.
¿ACASO CREEN QUE ESPAÑA VA A SALIR DE DONDE ESTÁ, CON UN CRECIMIENTO ECONÓMICO SOSTENIDO, CON UN 23 % DEL PIB DE ECONOMÍA SUMERGIDA?. ¿NO CREEN QUE SERÍA BUENO APROVECHAR LA CRISIS PARA LIMPIAR LA BOLSA DE ECONOMÍA SUMERGIDA DE NUESTRO PAÍS?.¿NO ESTARÍAN DISPUESTOS A ACABAR CON EL FRAUDE FISCAL Y TERMINAR CON BUENA PARTE DEL DÉFICIT?."

xoves, 10 de decembro de 2009

Caravana a prol do galego

  A “PLATAFORMA QUEREMOS da Mariña convoca a unha caravana de coches para o domingo, día 13 de decembro.

11:30 horas-Saídas: Ribadeo (aparcamento municipal) e Viveiro (estación buses)
Chegada: Burela (aparcar no porto e logo achegarse á praza da Mariña)

¡¡ NON A DEROGACIÓN DO DECRETO
SOBRE O USO DO GALEGO NO ENSINO!!

¡ACUDIDE!

mércores, 9 de decembro de 2009

Anuncios varios

Chegoume un aviso sobre a situación dos subsitutos no ensino que paso a publicar:
" Hola. Me ha llamado este fin de semana una compañera de carrera y con la que coincidí en un centro, para comentarme que ella y otra gente porque entre todos han detectado una serie de irregularidades en la adjudicación de vacantes de secundaria:
>
> - a veces salen vacantes que, en lugar de cubrirse desaparecen sin ningún motivo (se ha llamado a las personas que publican las vacantes y dijeron que las quitaron porque no pensaban que fueran a ser muy largas; a pesar de que también se llamó a los centros y ellos confirmaron que las bajas serían de más de 15 días pero que los partes de baja no son más largos).
>
> - hay especialidades de las que no salen apenas vacantes (Lengua Castellana, Matemáticas...) y también aparecen vacacantes que desaparecen misteriosamente.
>
> - Consultadas las personas que conceden las sustituciones dijeron que no llamarían a nadie a partir de la semana que entra... o la que viene, dejando a los alumnos 15 días sin profesor...
>
> Por todo ello, un grupo de sustitutos hemos decidido unirnos para protestar y por el momento se ha conseguido:
> - Quedar el jueves por la tarde con un representante de la CIG para ver qué se puede hacer desde los sindicatos
> - Una reunión el viernes por la mañana con Meijón, de la sección de Educación de la Xunta. En ella se pretenden abordar puntos como:
>
>
>    QUE CAMBIE NUESTRA SITUACIÓN COMO PRINGADOS QUE SOMOS.
>    QUE HAYA UN CAMBIO EN EL FUNCIONAMIENTO DE LAS LISTAS
>    QUE NO PUEDAN DESAPARECER BAJAS
>    QUE SE PUBLIQUEN TODAS LAS BAJAS
>    QUE NO SE ESPERE PARA ADJUDICAR BAJAS HASTA QUE SE INCORPORE GENTE QUE YA TRABAJO
>    QUE NO SE DEJE DE LLAMAR CON TANTA ANTELACIÓN ANTES DE LAS VACACIONES
>    QUE NO SE CORTE PERSONAL
>    QUE TENGAMOS UNA EDUCACION DE CALIDAD Y NO LO QUE ESTAMOS TENIENDO
>    QUE NO APAREZCA GENTE EN LA LISTA DE SUSTITUCIÓN QUE NO SE HAYA PRESENTADO A LAS OPOS (TENEMOS PRUEBAS!)
>
> Además de la entrevista hay en mente otras actuaciones:
>    -   INTENTAR LLEGAR A LAS DIRECTIVAS DE LOS CENTROS PARA EXPLICARLES LO QUE ESTÁ PASANDO CON LOS SUSTITUTOS Y ACORDAR MEDIDAS         PARA PRESIONAR Y QUE LES MANDEN LOS SUSTITUTOS QUE PRECISAN (YA SE VERÁ COMO ENFOCAR ESTO)
>    -   INTENTAR ORGANIZAR ALGUNAS MANIFESTACIONES EN SANTIAGO PARA HACERNOS OIR, QUE LA CONSELLERÍA NO PIENSE QUE ESTAMOS DURMIENDO Y QUE NOS DA IGUAL LO QUE HAGAN CON NOSOTROS.
>
> *Por todo eso...
> 1. Necesitamos saber si podemos contar contigo
> 2. Necesitamos qué nos cuentes irregularidades que hayas detectados en tus listas
> 3. Te damos la posibilidad de decirnos alguna queja concreta o algún asunto que quieres que sea tratado en las reuniones que habrá esta semana.
> 4. Te dejo un enlace a un foro donde se están debatiendo estas y otras cuestiones para que veas que son muchas las personas afectadas y volcadas con esta iniciativa: http://foro.stegsindicato.org/viewforum.php?f=12&sid=5377e999882a6da3be42af15e6fdf80b
>       - si quieres lee los temas: "Atención", "Escándalo" para ir poniéndote al día
> 5. Si quieres unirte a esta protesta, manda este mail a todos los sustitutos que conozcas y que se reenvíen con los mails de todos nosotros, para que no se queden perdidos o contestadme al mío directamente que yo le iré respondiendo. Eso sí, os agradecería que en el asunto mantuvierais: "movilización listas de sustitutos"
>
> **PD: A los que os llegue este mail, pero no seais profes, reenviádselo a los que conozcais, que seguro que hay gente a la que ayudáis.*
>
> *Sustitutos que se  unen:
> alagoarenas@edu.xunta.es"
Unha conmemoración dunha vitima da "redención" dos foros.
Un pouco de humor, tomada do magnifico blogue http://obichero.blogspot.com/:

Retrógrado?
Retrógrado?
 E para rematar parece que o final o toureiro e o garda civil da burla a GB  libranse de ir a cadea.

venres, 4 de decembro de 2009

A urxente necesidade do curto prazo

Unha das cousas das que sempre presume o nacionalismo é de ser a única forza política cunha idea clara de país centrada en Galiza. A verdade é que na meirande parte das ocasións esa idea non chega a xente en xeral e en ocasións nin os propios nacionalistas. E cando chega moitas veces ten mais que ver cunha realidade soñada que coa realidade que cada día se pode ver pola rúa. Esta realidade soñada serve para case todo: prometer o que chegaremos a ser cando... cando sexa dependendo do interlocutor (gobernemos, gobernemos con maioría absoluta, sexamos ceibes, chegue a Revolución proletaria...), e tamén serve a modo de paraíso de consolo ante as continuas debacles electorais que sufre o nacionalismo. Porque non importa que perda agora xa gañaremos no longo prazo. E debe ser ben longo cando levamos mais de 160 anos (contando o provincialismo) e seguimos a ser unha forza minoritaria. O problema desde o meu punto de vista é que esa idea de país non esta tan clara como parece e que por contraste con outros partidos nos que o que falla é o longo prazo ao nacionalismo galego o que lle falla é o curto prazo.
No 2004 un obreiro que facía unhas obras na miña casa contoume como a el tampouco lle chistaba moito o de urbanizar toda a costa cunha liña de urbanizacións porén era iso ou emigrar. "Ben deitamos dos madrileños que compran casas senón todos morríamos de fame" foron as súas verbas que serviron para baixarme da nube do "nacionalista perfecto=comprometido cun cento de causas e pegado a realidade soñada" e converterme no nacionalista heterodoxo que son hoxe= unha causa Galiza, e apertura de miras os medios e métodos necesarios para que a primeira triunfe.
Por que o final o nacionalismo peca de idealismo e de querer conservar unha digamos pureza virxinal que lle impide ir mais aló do que é: unha forza minoritaria que so goza de certa simpatía da xente cando hai que montar unha protesta. E isto debese a que no curto prazo o nacionalismo ten pouco que ofrecer o mesmo tempo que esta encantado pensando no longo prazo. Non importa cantos anos pasen: o galego sobrevivira e chegara a ser a lingua dominante, teremos un país desenvolvido e prospero gobernado por nos mesmos, recuncara a situación demográfica e un longo etc. Isto debese tanto o difícil que é artellar ideas concretas no curto prazo: pois falar, proxectar, comunicar implica o risco de trabucarte, de que os demais neutralicen un proxecto antes de que chegue a realizarse ou o copien. Como a incapacidade de asumir a realidade de Galiza. En Galiza non serve o de pan para hoxe e fame para maña de moitas das cousas que critica o nacionalismo cando este o que propón o eliminalas é: fame para hoxe e maña se cadra comes. Pedirlle tal cousa a calquera sociedade é un disparate. E como é un disparate a xente non vota nacionalista. Nisto inflúe tamén que unha gran parte do nacionalismo tal e como esta constituído este formado por xente co futuro asegurado (vamos funcionarios no senso mais amplo do termo) que pode manter uns ideas puros e criticar os outros que non son capaces de ver a súa altitude de miras e sacrificarse polo país.
Como exemplo do que digo vou tratar catro temas concretos:
- A Cidade da Cultura: o proxecto megalómano de Fraga naceu cun certo sentido. A idea primixenia era dotar o CSBG dunha sede onde puidera realmente desenvolver as funcións que lle outorgaba a lei do libro e de bibliotecas do tripartito. Entre esas funcións atopabase o deposito legal e a custodia de bens documentais para a historia de Galiza. Como resultado de ambas o CSBG contaba cunha cantidade inmensa de fondos ciscados por diversos lugares: (bibliotecas da USC, de Vigo, galpóns no polígono do Tambre...) A cidade da cultura ía consistir nun edificio para os fondos librarios e outros asimilados, A Biblioteca de Galicia, e outro para publicacións seriadas, A Hemeroteca. Ademais contaría cuns edificios administrativos para o CSBG, o Instituto de Estudos Galegos Padre Sarmiento, o Ramón Piñeiro, ou en vez dos dous últimos un Think Thank do galeguismo creado ex-profeso, e un museo. Hai algún nacionalista que non asinara isto? O proxecto desmandouse en seguida. E que fixo o nacionalismo? Criticalo sen pausa desde o primeiro momento. Ata aquí normal tendo en conta a desfeita na que pouco a pouco se ía convertendo. O problema radica en que a única opción que se presentou desde o comezo foi parala/eliminala/barrela da historia como se non fose seguir adiante ou nunca se fose ter que apandar con ela se chegase o goberno. E vela aquí que se chegou o goberno e claro houbo que apandar con ela. A Coz aproveitou (tras defendela a capa e espada) para botarse contra ela e contra o nacionalismo. Sendo as criticas ben acollidas polos nacionalistas que así puideron botar peito e dicir que eles non eran coma os vendidos do goberno. Aquí comeza a dicotomía que para min enterrou o bipartito. Unha vez no goberno o BNG viu esa necesidade do curto prazo e de realidade e os militantes/votantes/simpatizantes non deron un paso atrás. Esperaban todo o que soñaran de xeito inmediato sen decatarse de que o BNG era a forza débil do goberno. En fin o dito que por non ver desde o primeiro momento a necesidade de pensar na Cidade da Cultura cando houbo que facerse cargo dela: dubidas, vacilacións e poucas ideas. O cal se traduciu no curto prazo nun problema que podería terse evitado e mesmo sacado rédito se se plantexase unha volta o proxecto "orixinal" e se xustificase que os cartos investidos non se podían recuperar porén si darlles un uso. A conselleira tentouno porén estivo soa no empeño.
- Reganosa: Que dicir de Reganosa? Un despropósito de categoría maiúscula que aínda colea en Bruselas. Agora ben, desde o momento que tirou para diante a opción se se chegaba o goberno era clara: a que se tomou deixala estar e tentar sacar algo en limpo. Din que os nacionalistas da bisbarra de Ferrol aínda non lle perdoaron o BNG o cambio de postura. A min paréceme que o cambio de postura era o mais lóxico pois so a UE pode botala fóra unha vez o Estado decidiu darlle os seus parabéns. É no curto prazo era preciso, segue a selo, sacarlle algun proveito a tamaña desfeita.
- O urbanismo das costas: Parar o urbanismo salvaxe das costas pode parecer a priori unha boa idea. Claro que o facelo non se pensou en toda esa xente que indirectamente ou directamente: construtores, inmobiliarias, a xente que vende os terreos "que nunca nada deron" e o sector servizos reciben desa actividade. Ademais de que a costa merece ser salvada, a que se pode salvar, outra xa non ten remedio e o mellor era seguir adiante. A moratoria, un si que non, non contentou a ninguén: a uns por perxudicalos directamente e a outros porque non deixaba claro que ía pasar. O lóxico sería dividir a costa en zonas. As xa condenadas e as salvables. Nestas ultimas poñer o limite dos 500 metros ou a medida que se queira e listo. A nova liña de edificación converteríase na nova primeira liña e a actividade podería seguir. Por outra banda os edificios que quedarían dentro da zona de exclusións debían ter a seguridade de que ían seguir existindo como obxectos de libre mercado. Así revalorizaríanse o estar mais preto da costa e non haber posibilidade de mais edificacións. Nas zonas condenadas pola súa parte habería que levar a cabo unha supervisión que poña orde dentro do caos e procure minimizar os danos.
- O plano acuícola: Co plano acuícola pasa algo semellante o que acontece co urbanismo. Todos revestidos de ínfulas ecoloxistas (ou contra o capital transnacional aínda que Pescanova de momento sexa galega), sen parar ren en cada caso concreto. O argumento é o mesmo que o do urbanismo: escoller o lugar. O que habería que engadir unha gran capacidade de comunicación para explicarlle a esa maioría da poboación galega que non pode pensar en grandes proxectos de país, dada a súa escaseza de recursos, porque a condenas o paro ou emigrar. O caso de Rinlo é significativo. O lugar escollido era perfecto (eu aínda me pregunto porque o incluíron na rede natura).  Supoño que os donos dos terreos venderon ben e cobraron e agora andarán con ese sorriso tan galego de eu xa amañei o meu ti fódete.(Digo supoño porque non coñezo de primeira man o caso de Rinlo en canto a venda de terreos. Na zona de Piñeira-Vilaselán onde estaba prevista outra piscifactoría foi así. Seino de primeira man pois a rama familiar aliñada co PP tiña alí fincas e andan con ese sorriso todo o día). As redes familiares xa se mobilizaran e había trinta persoas que sabían que ían traballar alí. Agora a planta non vai adiante. É o único que van ter en claro os trinta en cuestión e todos os do seu eido de influencia: redes familiares, amigos, coñecidos etc foi que o nacionalismo botou para atrás uns postos de traballo nunhas terras que nunca nada deran, igualiño que fixera antes a suspensión de licenzas da construción.
Visto o visto a alguén lle estraña que a xente sempre este disposta a crer o peor do nacionalismo e interpretar a Coz como palabra de Deus? A alguén lle estraña que a xente este convencida que os nacionalistas so serven para protestar?
Sobre todo cando os nacionalistas parecen esquecer que isto é Galiza non a lúa, e que polo tanto en amplas zonas dela para gobernar, é polo tanto cambiar as cousas, hai que empregar esas redes familiares ou caciquiles se se quere a favor dun. Claro que a mera idea provoca ataques no nacionalista esquerdoso medio. E así nos vai.

xoves, 3 de decembro de 2009

Manifesto en defensa dos dereitos fundamentais na internet

Manifesto "En defensa dos dereitos fundamentais en Internet"

Ante a inclusión no anteproxecto de lei sobre a economía sustentábel das
modificacións lexislativas que afectan o libre exercicio das liberdades
de expresión, de información e o dereito de acceso á cultura a través de
Internet, os xornalistas, blogueiros, usuarios, profesionais e creadores
de Internet manifestamos a nosa firme oposición ao proxecto, e
declaramos que ...

1 .- Os dereitos de autor non poden estar por riba dos dereitos
fundamentais dos cidadáns, incluíndo o dereito á privacidade, a
seguridade, a presunción de inocencia, á tutela xurisdicional efectiva e
a liberdade de expresión.

2 .- A suspensión dos dereitos fundamentais é e debe seguir sindo unha
competencia exclusiva do Poder Xudicial. Nin un peche sen unha sentenza.
Este anteproxecto, ao contrario do disposto no artigo 20.5 da
Constitución, pon en mans dun corpo non xudicial, un organismo
dependente do Ministerio de Cultura, a potestade de poder impedir o
acceso dos cidadáns españois a calquera páxina web.

3 .- A nova normativa vai xerar inseguridade xurídica en todo o sector
tecnolóxico español, prexudicando unha das poucas áreas de
desenvolvemento e futuro da nosa economía, dificultando a creación de
empresas, introducindo barreiras á libre competencia, e trabando a súa
expansión internacional.

4 .- A nova lexislación proposta ameaza aos novos creadores e dificulta
a creación cultural. Coa Internet e os sucesivos avances tecnolóxicos
democratízase drasticamente a creación e emisión de todo tipo de
contidos que xa non veñen principalmente das tradicionais industria
culturais, se non de moitas fontes distintas.

5 .- Os autores, como todos os traballadores teñen dereito a vivir do
seu traballo con novas ideas creativas, modelos de negocio e actividades
relacionadas coas súas creacións. Tentar de soster con modificacións
lexislativas unha industria anticuada que non sabe adaptarse a ese novo
ambiente non é xusto nin realista. Se o seu modelo de negocio baséase no
control das copias dos traballos e na Internet non é posíbel sen violar
os dereitos fundamentais, haberán que atopar un outro modelo.

6 .- Cremos que as industrias culturais precisan para sobrevivir de
alternativas modernas, eficaces, credíveles, accesíbeles e que atendan
os novos usos sociais, en vez de limitacións tan desproporcionadas coma
ineficaces para o fin que afirman perseguir.

7 .- Internet debe funcionar libremente e sen interferencias políticas
patrocinadas por grupos que buscan perpetuar modelos de negocio
obsoletos e impedir que o coñecemento humano siga sindo libre.

8 .- Demandamos que o Goberno asegure por lei a neutralidade da rede en
España, ante calquera presión que poda ocorrer, como un marco para o
desenvolvemento dunha economía realista e sustentábel para o futuro.

9 .- Propoñemos unha reforma real dos dereitos de propiedade intelectual
co fin de: retornar á sociedade o coñecemento, impulsar o dominio
público e limitar os abusos das entidades xestoras.

10 .- Nunha democracia as leis e as súas modificacións deben ser
aprobadas despois do debido debate público e de ter consultadas todas as
partes implicadas. É inaceptable que se fagan modificacións lexislativas
que afectan os dereitos fundamentais nunha lei non orgánica e que trata
de outro tema.

venres, 27 de novembro de 2009

Da dignidade de Cataluña a dignidade de Galiza II

(Ven da anotación anterior)

O normal sería que nos 90 unha vez consolidada a democracia e alonxadas as veleidades golpistas se reformase a constitución para eliminar todo o que de ambiguo e provisional inclúe o titulo adicado as autonomías e se pasase a un estado federal. Nesta ausencia de reformas son tan culpables o PP como o PSOE. En vez diso o PP lanzouse na súa segunda lexislatura a un intento recentralizador que casa mal coa constitución (de aí os continuos conflitos que tivo o goberno Aznar co Tribunal Constitucional). Intento no que segue instalado pretendendo que as autonomías sexan pouco mais que Deputacións provinciais ampliadas. Algo no que coincide a metade das veces con UPyD, digo a metade porque segundo o pe co que se erga a señora Díez o partido defende unhas autonomías limitadas ou que desaparezan.
Dada esta situación en Cataluña comeza a albiscarse a posibilidade dun novo estatuto tanto por intereses políticos (argumento do PSC para desbancar a CiU) como POLÍTICOS (necesidade de protexerse ante a recentralización).
No medio de toda esta lea dous invitados e actores necesarios que non souberon/saben moi ben que facer:
- Zapatero: quen supostamente tiña na mente dar os pasos necesarios para chegar o estado federal pola porta de atrás (reforma dos estatutos). E que na súa teima de contentar a todos e non dar un golpe na mesa a tempo, mais o comportamento delirante do seu propio partido e de ERC, acabou dando marcha atrás.
- O Tribunal Constitucional. O alto tribunal en España funciona de pena por depender na súa configuración dos partidos ata o punto que se sabe a quen obedece cada quen. Ademais nun caso único no mundo pretende presentarse como un mero órgano xurídico cando o ser o encargado de interpretar a constitución tamén o é o político. As súas decisións son polo tanto (aquí e en calquera lugar) moi complicadas de tomar pois deben ter unha claridade xurídica impecable e ademais ter en conta que van ser a base para a actuación política durante anos. Dada a súa vinculación os partidos e as anteolleiras ideoloxicas que soen levar postos os seus membros en vez de solucionar problemas créaos. Ademais como cada vez que non contenta a un partido este arremete contra el acusándoo de estar politizado, corrompido, vendido etc. o Tribunal Constitucional esta moi desprestixiado. E cando lle caeu enriba o Estatut sumiuse no caos dadas as circunstancias concorrentes sobre as que incide a editorial da prensa catalá.
Dito todo o anterior a miña humilde opinión é a seguinte:
O estatut colle na constitución sen problemas dada a flexibilidade de esta. O Tribunal Constitucional vai cabrear a todo o mundo. Para min o mellor que pode facer é ou admitir o Estatut tal e como esta, ou tumbalo de pleno. De feito este último suposto e preferible a vía dos recortes para clarificar as posturas de todos e por sobre a mesa o paso a un estado federal dunha vez.
Respecto a Galiza como moi ben di Camilo Nogueira no seu artigo de Vieiros estamos nunha situación semellante a de Cataluña so que, coma sempre, sen forzas para loitar nos mesmos e esperado que de propina nos caian os posibles beneficios.
Por outra banda cando Cuiña jr di sentir envexa por Cataluña eu concordo con el. Aquí so sería imaxinable unha reacción conxunta da prensa para:
- Defender o L da Coruña.
- Pedir o seguinte sacrificio pola pobre España.
- Defender o esmorecente e ameazadisimo castelán.
- Lamberlle o cu a Xunta e o seu presidente para que a siga mantendo con subvencións.
Nunca para defender os intereses de Galiza.

Da dignidade de Cataluña a dignidade de Galiza I

Primeiro de todo a editorial conxunta da prensa catalana sobre o Estatut (tomada da Vanguardia):

"La dignidad de Catalunya

Después de casi tres años de lenta deliberación y de continuos escarceos tácticos que han dañado su cohesión y han erosionado su prestigio, el Tribunal Constitucional puede estar a punto de emitir sentencia sobre el Estatut de Catalunya, promulgado el 20 de julio del 2006 por el jefe del Estado, rey Juan Carlos, con el siguiente encabezamiento: "Sabed: Que las Cortes Generales han aprobado, los ciudadanos de Catalunya han ratificado en referéndum y Yo vengo en sancionar la siguiente ley orgánica". Será la primera vez desde la restauración democrática de 1977 que el Alto Tribunal se pronuncia sobre una ley fundamental refrendada por los electores.

La expectación es alta. La expectación es alta y la inquietud no es escasa ante la evidencia de que el Tribunal Constitucional ha sido empujado por los acontecimientos a actuar como una cuarta cámara, confrontada con el Parlament de Catalunya, las Cortes Generales y la voluntad ciudadana libremente expresada en las urnas. Repetimos, se trata de una situación inédita en democracia. Hay, sin embargo, más motivos de preocupación. De los doce magistrados que componen el tribunal, sólo diez podrán emitir sentencia, ya que uno de ellos (Pablo Pérez Tremps) se halla recusado tras una espesa maniobra claramente orientada a modificar los equilibrios del debate, y otro (Roberto García-Calvo) ha fallecido.

De los diez jueces con derecho a voto, cuatro siguen en el cargo después del vencimiento de su mandato, como consecuencia del sórdido desacuerdo entre el Gobierno y la oposición sobre la renovación de un organismo definido recientemente por José Luis Rodríguez Zapatero como el "corazón de la democracia". Un corazón con las válvulas obturadas, ya que sólo la mitad de sus integrantes se hallan hoy libres de percance o de prórroga. Esta es la corte de casación que está a punto de decidir sobre el Estatut de Catalunya. Por respeto al tribunal –un respeto sin duda superior al que en diversas ocasiones este se ha mostrado a sí mismo– no haremos mayor alusión a las causas del retraso en la sentencia.

La definición de Catalunya como nación en el preámbulo del Estatut, con la consiguiente emanación de "símbolos nacionales" (¿acaso no reconoce la Constitución, en su artículo 2, una España integrada por regiones y nacionalidades?); el derecho y el deber de conocer la lengua catalana; la articulación del Poder Judicial en Catalunya, y las relaciones entre el Estado y la Generalitat son, entre otros, los puntos de fricción más evidentes del debate, a tenor de las versiones del mismo, toda vez que una parte significativa del tribunal parece estar optando por posiciones irreductibles. Hay quien vuelve a soñar con cirugías de hierro que cercenen de raíz la complejidad española. Esta podría ser, lamentablemente, la piedra de toque de la sentencia.

No nos confundamos, el dilema real es avance o retroceso; aceptación de la madurez democrática de una España plural, o el bloqueo de esta. No sólo están en juego este o aquel artículo, está en juego la propia dinámica constitucional: el espíritu de 1977, que hizo posible la pacífica transición. Hay motivos serios para la preocupación, ya que podría estar madurando una maniobra para transformar la sentencia sobre el Estatut en un verdadero cerrojazo institucional. Un enroque contrario a la virtud máxima de la Constitución, que no es otra que su carácter abierto e integrador.

El Tribunal Constitucional, por consiguiente, no va a decidir únicamente sobre el pleito interpuesto por el Partido Popular contra una ley orgánica del Estado (un PP que ahora se reaproxima a la sociedad catalana con discursos constructivos y actitudes zalameras). El Alto Tribunal va a decidir sobre la dimensión real del marco de convivencia español, es decir, sobre el más importante legado que los ciudadanos que vivieron y protagonizaron el cambio de régimen a finales de los años setenta transmitirán a las jóvenes generaciones, educadas en libertad, plenamente insertas en la compleja supranacionalidad europea y confrontadas a los retos de una globalización que relativiza las costuras más rígidas del viejo Estado nación. Están en juego los pactos profundos que han hecho posible los treinta años más virtuosos de la historia de España. Y llegados a este punto es imprescindible recordar uno de los principios vertebrales de nuestro sistema jurídico, de raíz romana: Pacta sunt servanda. Lo pactado obliga.

Hay preocupación en Catalunya y es preciso que toda España lo sepa. Hay algo más que preocupación. Hay un creciente hartazgo por tener que soportar la mirada airada de quienes siguen percibiendo la identidad catalana (instituciones, estructura económica, idioma y tradición cultural) como el defecto de fabricación que impide a España alcanzar una soñada e imposible uniformidad. Los catalanes pagan sus impuestos (sin privilegio foral); contribuyen con su esfuerzo a la transferencia de rentas a la España más pobre; afrontan la internacionalización económica sin los cuantiosos beneficios de la capitalidad del Estado; hablan una lengua con mayor fuelle demográfico que el de varios idiomas oficiales en la Unión Europea, una lengua que en vez de ser amada, resulta sometida tantas veces a obsesivo escrutinio por parte del españolismo oficial, y acatan las leyes, por supuesto, sin renunciar a su pacífica y probada capacidad de aguante cívico. Estos días, los catalanes piensan, ante todo, en su dignidad; conviene que se sepa.

Estamos en vísperas de una resolución muy importante. Esperamos que el Tribunal Constitucional decida atendiendo a las circunstancias específicas del asunto que tiene entre manos –que no es otro que la demanda de mejora del autogobierno de un viejo pueblo europeo–, recordando que no existe la justicia absoluta sino sólo la justicia del caso concreto, razón por la que la virtud jurídica por excelencia es la prudencia. Volvemos a recordarlo: el Estatut es fruto de un doble pacto político sometido a referéndum.

Que nadie se confunda, ni malinterprete las inevitables contradicciones de la Catalunya actual. Que nadie yerre el diagnóstico, por muchos que sean los problemas, las desafecciones y los sinsabores. No estamos ante una sociedad débil, postrada y dispuesta a asistir impasible al menoscabo de su dignidad. No deseamos presuponer un desenlace negativo y confiamos en la probidad de los jueces, pero nadie que conozca Catalunya pondrá en duda que el reconocimiento de la identidad, la mejora del autogobierno, la obtención de una financiación justa y un salto cualitativo en la gestión de las infraestructuras son y seguirán siendo reclamaciones tenazmente planteadas con un amplísimo apoyo político y social. Si es necesario, la solidaridad catalana volverá a articular la legítima respuesta de una sociedad responsable."

E agora que xa estamos postos en situación imos o choio. O debate sobre o Estatut é moi complicado tanto polo que esta en xogo como polo atrincheiramento feroz das posturas como porque desde o comezo o fin o proceso en si mesmo é unha chapuza. E non pode ser doutro xeito porque a causa última de todo é outra chapuza: o estado das autonomías. A constitución de 1978 é unha boa constitución, é dicir o bastante flexible como para ser reformada e permitir gobernar a opcións politico-ideoloxicas diversas e o bastante ríxida como para evitar que cada goberno de quenda faga con ela o que lle pete. Ademais tivo o tino, dada a época en que se redactou, de deixar certas cousas no aire para contentar a todos. Unha desas cousas, a mais trascendente para o futuro, foi o estado das autonomías. Para conseguir a cadratura do circulo: satisfacer as lexitimas ansias de autogoberno de Euskadi e Cataluña (Galiza foi incluída de propina) e non alarmar a cantos ben a fin do estado en canto botan o pe fóra de Madrid capital; en vez de ir a un estado federal creouse o constructo das autonomías. Os constitucionalistas esperaban que so houbese esas dúas, como moito tres, porén por se acaso e para non aparentar que cedían o separatismo deixaron a porta aberta a que houbese mais. Posteriormente para diluír aínda mais as características "separatistas" das autonomías foron aparecendo outras ata completar o mapa tal e como o coñecemos. Tamén é certo que coa constitución na man non se podía negar a autonomía a quen a pedise, cousa que por certo me parece ben. E así creado o construto seguiu camiñando como un non-vivo creando problema tras problema. Algún pouco coñecido como o de León que aínda hoxe se pregunta porque non puido ser autonomía.

(Continua na seguinte anotación)

luns, 23 de novembro de 2009

Anuncios Varios

O Consello da Cultura Galega elabora un manifesto polo galego. E tamen unha comisión de seguimento do plano de normalización.

Aparece un novo texto en galego dos séculos escuros.

A Mesa inaugura canle en You Tube.

Causa Galiza prepara unha nova marcha pola autodeterminación.

E como deduríades polas actualizacións de hoxe ou tal vez non, unha vez mais vou estar moi mal de tempo. A partires de agora e ata o 23 de Decembro o blogue actualizarase os venres. Un saúdo a todos e grazas pola vosa paciencia e comprensión.

Humor???

Historia

Bueno aqui tedes unha interesante entrevista a Anselmo López Carreira sobre o Reino de Galiza e por que se esfumou da historia, e por se alguen ten pereza aqui un resumo por escrito no magnifico menos mal que nos queda portugal.

venres, 20 de novembro de 2009

90% de acordo

Neste artigo de opinión Eduardo Rego analiza o papel político que pode ter a clara viraxe conservadora da Igrexa Católica española e a alianza que manten co PP. En liñas xerais estou de acordo co que di. So discrepo en dúas cousas concretas:

- O empregar o simil da Contrarreforma e mais ben caer no topico de que foi causa de todos os males. Nesta apreciación da Contrarreforma pesan moito mais os prexuizos e a propaganda protestante que a analise calmada do contexto politico, social e histórico no que se producíu e as súas consecuencias.

- A identificación desa viraxe co conxunto da Igrexa, tanto a nivel español como universal. Aquí hai que ter en conta mais que nada o papel da Conferencia Episcopal. Lembremos que desde o momento en que Xoan Paulo II condenou o nacionalismo como doutrina destrutora e violenta, algo que tiña relación direta coas guerras de disolución de Iugoslavia, aqui a Conferencia Epicopal interpretouno como condena os nacionalismos "perifericos" e así o aplica desde enton sen dicir nen chío sobre o verdadeiro nacionalismo destrutor da convivencia que é o español. Neste senso nada novo. Lembremos que o mesmo Tarancón, sempre alabado por todos polo seu papel na transición, nunha visita pastoral a Galiza cando xa traballaba na devandita conferencia dixo: "No es necesario emplear el gallego pues todos los niños entienden perfectamente el castellano" A declaración viña a conto da esixencia do Concilio Vaticano II de dirixirse os fieis na súa lingua. Esixencia que o trouxo a estas terras por ver se había que empregar o galego como pedirán algúns cregos. Tras percorrer o país pontificou esa frase coa que pechou o debate a saída dunha sesión de catequese.

A verdade é que canto mais se empeñe a Conferencia Episcopal en subirse o monte mais se alonxara da Igrexa unha parte do seu rebaño. Eu persoalmente atopome nesa situación de afastamento tras cansarme de oir homilías sobre o malvado nacionalismo. Claro esta que a Conferencia Episcopal tanto lle ten se se baleiran as Igrexas mentres o Estado lle encha os petos e os seus medios de comunicación trasmitan a sensación de que van montar unha nova cruzada dentro de nada. E nestes dous aspectos o PSOE é o unico culpable. Por que alguen lembra que a Conferencia Episcopal dixera algo durante o Aznarato pese a que este mantivo o aborto e o diovorcio? Ou sobre a financiación cando os problemas financeiros xa viñan daquela? Non dixo nada porque saben que o PP non lle poden sacar nada, mentres o PSOE en canto tronan os pulpitos mexan polos pantalóns.

Polo ben da democracia e sobretodo da propia Igrexa Católica en España, antes de que moitos nos vexamos condenados a fuxir definitivamente, é preciso a revisión do Concordato e que este separe dunha vez e para sempre a Igrexa e o Estado.

xoves, 19 de novembro de 2009

Vivir en galego

A través do portal da Consellería de Educación pode accederse a un apartado chamado Vivir en galego no cal se atopan diversas aplicacións para tentar acadar ese obxectivo. Non é que se actualice moito, e desde o cambio de goberno menos porén é mellor aproveitala mentres exista.
Esta é a ligazón dese apartado:

http://www.xunta.es/linguagalega/vivir-en-galego

E esta a dun subapartado, o que permite coñecer que móbiles e compañías teñen o galego entre as súas opcións:

http://www.oteumobilengalego.com/

Manifesto en defensa do ensino galego

Difundo un novo manifesto en defensa do ensino galego. Deixo que falen os promotores:

"Esta é unha iniciativa independente de profesores e profesoras de diferentes eidos e etapas do sistema educativo que pretende, dende unha óptica apartidaria, amosar o descontento do noso colectivo coas medidas que se están a adoptar no sistema educativo público de Galicia."

E aquí a ligazón do manifesto:

http://manifestoepg.jimdo.com/

mércores, 18 de novembro de 2009

As caixas, versión n

- Viches as caixas?
- Que caixas?
- MERDAAAAAAAA!

O anterior é un chiste privado e absurdo, co cal so tiña certa graza/sentido para os que coñecíamos todo o asunto, que compartíamos os meus amigos da universidade e mais eu a fins dos noventa. Canto mais se debate sobre o futuro das caixas mais me convenzo que este é igualiño o chiste anterior. Un asunto privado e absurdo que so entraña certo sentido para eses poucos que coñecen tódolos datos e teñen tomada a decisión hai tempo. Podería engadir moitas mais ligazóns sobre o asunto porén creo que vou centrar o asunto nunhas poucas.

- Antón Losada preguntándose polo gran enigma existente ata agora: Cal é a verdadeira situación financeira das caixas e que esta en xogo en termos de cartos contantes e soantes. (1,2)

- Xavier vence explica as razóns do Banco de España para fusionar caixas.(3)
- Artigos de opinión da Coz laiándose pola posible desaparición das caixas (para ir preparando o persoal e que pareza que a Coz se preocupa) (4,5)

- E para rematar informacións da Coz cumprindo a súa función de verdadeiro DOG, pois o que ela di si se cumpre non como no DOG oficial. (6,7,8,9)

Visto todo o anterior que mais podo dicir?
Primeiro, para min o tema esta pechado.
Segundo, espero que o nacionalismo en xeral tome boa nota e lle saque algún rédito a esta desfeita.

Edicion da entrada anterior

O tentar centrar a imaxe borrei o comentario da anotación anterior, de feito non cheguei a lelo, se o autor volve pasar por aqui que faga o favor de repetilo. Perdon e grazas por anticipado.
(Co ben que ía a cousa ata agora nesta versión, hai que foderse!)

Cousas da TDT


Onte convertinme nun ser integrado no meu tempo, televisiva mente falando, xa que puxen a TDT. A verdade paréceme que tanta canle so serve para tardar mais tempo en facer zapping dada a calidade dos contidos. Como cousa curiosa non recibo en condicións as dúas canles da galega, porén recibo perfectamente as dúas da TPA, Intereconomía e Veo. Será cousa do "Señor de las habichuelas"? Tentara convencerme de que me una as súas hostes? Ou é un sinal para que ese proxecto de mudarme a Asturias pase a ser realidade? Non o sei. O que si é indignante é que non reciba a TVG e que as emisoras locais e autonomicas ademais de non emitir aínda o vaian facer castelán.

martes, 17 de novembro de 2009

NA MEMORIA. 91 ANOS DA ASAMBLEIA NAZONALISTA DE LUGO

Unha colaboración de Xopau:

"NA MEMORIA. 91 ANOS DA ASAMBLEIA NAZONALISTA DE LUGO

Falar do pasado, case do mitolóxico e, sen lugar a dúbidas, do fundacional e simbólico. Ousado, atrevido…sobran os adxectivos. Os que agora vemos a historia como unha serie de tradicións e liñas de ideoloxía que nos configuran e nos conforman no noso presente e das que non podemos escapar tendemos a sacralizar algúns intre concretos. Digamos `pois que o escribe estas verbas non aliña na deconstrución de Julia Kristeva & company e considera que unha nación que habita na máis pura indixencia cultural ten cousas mellores que facer que deconstruir o que foron os poucos momentos de morna luz que alumearon o seu pasado.

Un fato de homes cultos, de procedencia ideolóxica diversa pero con un sentimento de amor por Galiza a toda proba (como despois dramaticamente se vería ) reunidos no lugar que hoxe ocupa o Hotel Méndez Núñez de Lugo entregan, renuncian a parte dos seus discursos e idearios para ser capaces de unir nun manifesto as súas aspiracións soberanistas para Galiza. Veñen de lugares diversos nun tempo no que o mero feito de desplazarse xa implica un compromiso. Nas súas mentes aparece a intermitencias a figura de Lois Porteiro Garea recentemente finado pola gripe, sendo isto o que causou o adiamento da asamblea do 24 de outubro ao San Martiño. Difícil suscribir a idea de que esta última data fose elexida ó chou (Risco e o símbolo).

Vendo os ataques inmisericordes que hoxe sofre o nacionalismo valórase o que tivo que supoñer para unha xente de clase media a asunción duns presupostos que en Galicia tiñan escasa pulsión social e que se poden calificar de tremendamente anovadores. Que dicir do uso consciente da lingua…coa que nos cae agora case 100 anos despois. Que pensarían as súas familias? Os seus achegados da Universidade e dos casinos?

Un manifesto para construir unha patria deixada de sentir polo pobo había máis de trescentos anos. Un manifesto polo tanto orgánico-historicista, como non podía ser doutro xeito. Un manifesto con argumentacións que nos sustentan ata hoxe e sen as cales non existiriamos.

Os dos setenta na súa teima de trasladar o seu ideario para atrais din que a clase proletaria está ausente. Na altura deixar fóra dun manifesto á clase obreira galega era como deixar hoxe, fóra dun programa electoral, aos artesáns do bimbio. Por que falar dunha clase practicamante inexistente nun texto programático?. Os nosos nenos da historia naceron en paquebotes rumbo a América ou sen pai nas aldeas do país, nunca nas galerías da minería…

Con relación ao anterior convén recordar que o manifesto propoñia unha Xunta con seis secretarios e un deles sería de industria e comercio. A postura do manifesto a prol do tren (herdando a liña do Curros) fala ben ás claras de xente que non estaba fóra das sinerxias da nova sociedade que se estaba creando e da modernización industrial do país. Por outra banda 100 anos despois seguimos dando a batalla polos nosos sectores produtivos o que non deixa dúbidas sobre que era o que había que priorizar.

A asamblea pode verse como a reunión dunha serie de inadapatdos e fidalgos vidos a menos que buscaban no nacionalismo un tradicionalismo que lle garantise a súa continuidade como clase social ou como o esforzo de personalidades diversas para que a entrada de Galiza na modernidade se fixese de maneira racional, non traumática e sen que ese novo tempo supuxese a anulación do noso territorio como unha individualidade. Para os primeiros só ten importancia o feito de que se pedise o voto para a muller, para os outros o manifesto alumea 100 anos de nacionalismo, funda a nosa existencia e aponta, aínda, para un futuro de dignidade: sistema fiscal propio, sistema xudicial propio, eliminación das diputacións, soberanía estética,federación con Portugal…non é acaso isto o futuro que buscamos?."

ManifestoComa sempre clickar na imaxe ou ver o manifesto na Galipedia